Forum Republika Santanii i Burgii Strona Główna FAQ Użytkownicy Szukaj Grupy Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj Rejestracja
Republika Santanii i Burgii
Trafiłeś na stare forum! Prosimy o rejestrację (lub odwiedziny) na wspolnota.mikronacje.info w dziale naszego państwa.
 Ustawy Zatwierdzone Zobacz następny temat
Zobacz poprzedni temat
Napisz nowy temat Odpowiedz do tematu
Autor Wiadomość
Franciszek Habsburg-Hoth
Rząd



Dołączył: 23 Lis 2011
Posty: 489
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Rutzelburg

PostWysłany: Nie 22:26, 11 Gru 2011 Powrót do góry

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych
z dnia 4 stycznia 2011.
w sprawie wzoru wniosku o rejestrację partii politycznej


Art.1
§1.
Wzór wniosku o rejestrację partii politycznej zawiera załącznik do niniejszego rozporządzenia.

§2.
Rozporządzenie wchodzi w życie z chwilą ogłoszenia.


Załącznik do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 4 stycznia 2011 roku w sprawi wzoru wniosku o rejestrację partii politycznej

ZGŁOSZENIE DO EWIDENCJI PARTII POLITYCZNYCH

Nazwa partii:
Skrót nazwy:
Siedziba partii:
Członkowie i ich funkcje w partii:
Statut partii:
Podpis(y) założycieli:

Podpisano:
Franciszek Habsburg
Minister spraw wewnętrznych


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Franciszek Habsburg-Hoth
Rząd



Dołączył: 23 Lis 2011
Posty: 489
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Rutzelburg

PostWysłany: Nie 13:48, 18 Gru 2011 Powrót do góry

Ustawa MSW z dnia 18.12.2011 roku ws. prawa prasowego
Artykuł 1.
§. 1. W rozumieniu niniejszej ustawy wydawca to przedsiębiorstwo zajmujące się wydawaniem tytułu lub tytułów.
§. 2. W rozumieniu niniejszej ustawy tytuł prasowy to gazeta wydawana codziennie, raz w tygodniu lub raz w miesiącu lub w terminie nieokreślonym.

Rozdział II
Wydawanie tytułów prasowych

Artykuł 2.
Tytuły prasowe mogą wydawać tylko i wyłącznie powołane do tego przedsiębiorstwa.

Artykuł 3.
§. 1. Wydawanie tytułu prasowego wymaga rejestracji w Sądzie Najwyższym.
§. 2. Wniosek o rejestrację, o której mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1. tytuł gazety i siedzibę redakcji,
2. dane osobowe redaktora naczelnego,
3. częstotliwość ukazywania się tytułu prasowego.
§. 3. Wydawanie tytułu prasowego można rozpocząć, jeżeli Sąd Najwyższy nie odrzucił wniosku o rejestrację w ciągu 7 dni od jego zgłoszenia.
5. O zmianie danych, o których mowa w §. 2, należy zawiadomić niezwłocznie Sąd Najwyższy.

Artykuł 4.
Sąd Najwyższy może odmówić rejestracji, jeżeli wniosek nie zawiera danych, o których mowa w art. 3. §. 2, lub jej udzielenie stanowiłoby naruszenie prawa do ochrony nazwy istniejącego już tytułu prasowego.

Artykuł 5.
Sąd Najwyższy może zawiesić wydawanie tytułu prasowego na czas określony, nie dłuższy niż 3 miesiące, jeżeli w ciągu roku co najmniej trzykrotnie w tym tytule prasowym zostało popełnione przestępstwo.

Artykuł 6.
Rejestracja tytułu prasowego traci ważność w razie nie wydania tytułu prasowego przez okres 3 miesięcy od dnia nabycia uprawnień do jego wydawania na czas nie oznaczony lub przerwy w ich wydawaniu przez okres 3 miesięcy, jeżeli redakcja nie wystąpiła o zachowanie rejestracji.

Rozdział III
Dystrybucja tytułów prasowych

Artykuł 7.
Tytuły prasowe mogą być dystrybuowane tylko i wyłącznie poprzez zamieszczanie treści kolejnych wydań w odpowiednim miejscu na forum lub za pośrednictwem strony internetowej, do której link zostanie zamieszczony na forum.

Artykuł 8.
Kolejne wydanie tytułu prasowego powinno zawierać jego kolejny numer i datę wydania.

Artykuł 9.
Działalność wydawnictw tytułów prasowych jest jest dotowana z budżetu
państwa w kwocie 250 rików za jedno wydanie. Dotacje te są zwolnione z podatku.

Artykuł 10.
Od momentu wejścia w życie niniejszej ustawy wszystkie ogłoszenia i reklamy podmiotów prywatnych oraz partii politycznych i innych organizacji mogą ukazywać się tylko i wyłącznie za pośrednictwem tytułów prasowych na zasadach określonych przez wydawcę danego tytułu prasowego.

Rozdział IV
Przepisy końcowe

Artykuł 11.
Wydawcy istniejących tytułów, chcąc zachować prawo do ich dalszego wydawania zobowiązani są do spełnienia wymogów art. 2. i 3. niniejszej ustawy w terminie 7 dni od momentu jej wejścia w życie.

Artykuł 12.

Rozporządzenie wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem jej przez sejm.

Podpisano:
Franciszek Habsburg
Minister spraw Wewnętrznych


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Franciszek Habsburg-Hoth dnia Nie 13:52, 18 Gru 2011, w całości zmieniany 2 razy
Zobacz profil autora
Franciszek Habsburg-Hoth
Rząd



Dołączył: 23 Lis 2011
Posty: 489
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Rutzelburg

PostWysłany: Czw 15:45, 22 Gru 2011 Powrót do góry

Ustawa MSW z dnia 22.12.2011 roku ws. oceny nauczycieli akademickich

§ 1

Cywilni nauczyciele akademiccy podlegają okresowej ocenie, zwanej dalej „oceną”.

Przedmiotem oceny są wyniki pracy cywilnego nauczyciela akademickiego w zakresie wywiązywania się z obowiązków, liczonego od momentu zatrudnienia lub od daty ostatniej oceny.

4. Ocenę przeprowadza się w następujących terminach:

1) co dwa miesiące - dyrektora placówki
2) co trzy miesiące -wykładowcy;

Oceny, o której mowa w ust. 1, można dokonać w innych terminach niż określone w ust. 4, na wniosek kierownika jednostki organizacyjnej, w której zatrudniony jest cywilny nauczyciel akademicki.

Oceny dokonuje się także przed upływem okresu, na który cywilny nauczyciel akademicki został zatrudniony.

6. W przypadku otrzymania przez cywilnego nauczyciela akademickiego oceny negatywnej, odbiera mu się prawo nauczania na okres trzech tygodni.

§ 2

7.Oceny dokonują:

1) Dyrektor placówki oświatowej
2) (lub) specjalnie do tego powołana komisja

Komisja wybiera ze swego składu przewodniczącego.

Członkami komisji mogą być nauczyciele akademiccy-członkowie rad wydziałów i rady naukowej.

Komisja na posiedzenie obraduje nad pracą nauczyciela, rektora. Oceniany nie bierze udziału w spotkaniu.

Uchwałę o ocenie końcowej, o której mowa w ust. 7, komisja podejmuje w głosowaniu tajnym zwykłą większością głosów przy obecności co najmniej połowy liczby członków komisji.

Komisja przedstawia swoją ocenę ocenianemu nauczycielowi akademickiemu i jego bezpośredniemu przełożonemu.

§ 3

1. Od oceny komisji, o której mowa w § 2 ust. 7, cywilnemu nauczycielowi akademickiemu przysługuje, w terminie czternastu dni od dnia zapoznania go z treścią oceny, odwołanie do komisji oceniającej powołanej przez radę naukową szkoły wyższej na najbliższym posiedzeniu. Komisja oceniająca rozpatruje odwołanie nie później niż w ciągu 14 dni od jej powołania. Decyzja komisji jest ostateczna.

§ 4

Ustawa wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem jej przez sejm.

Podpisano:
Franciszek Habsburg
Minister spraw wewnętrznych


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Franciszek Habsburg-Hoth dnia Czw 15:50, 22 Gru 2011, w całości zmieniany 1 raz
Zobacz profil autora
Franciszek Habsburg-Hoth
Rząd



Dołączył: 23 Lis 2011
Posty: 489
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Rutzelburg

PostWysłany: Czw 15:53, 22 Gru 2011 Powrót do góry

Ustawa MSW z dnia 22.12.2011 roku ws. policji

ROZDZIAŁ I
Przepisy ogólne

ART. 1.
§1. Tworzy się Policję jako umundurowaną i uzbrojoną formację służącą społeczeństwu i przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego.
§1a. Nazwa "Policja" przysługuje wyłącznie formacji, o której mowa w ust. 1
§2. Do podstawowych zadań Policji należą:
1) ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra;
2) ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania;
3) inicjowanie i organizowanie działań mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współdziałanie w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami społecznymi;
4) wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców;
5) nadzór nad strażami gminnymi (miejskimi) oraz nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi w zakresie określonym w odrębnych przepisach;
6) kontrola przestrzegania przepisów porządkowych i administracyjnych związanych z działalnością publiczną lub obowiązujących w miejscach publicznych;
7) współdziałanie z policjami innych państw oraz ich organizacjami międzynarodowymi na podstawie umów i porozumień międzynarodowych oraz odrębnych przepisów;
gromadzenie, przetwarzanie i przekazywanie informacji kryminalnych;
§3. Policja realizuje także zadania wynikające z umów i porozumień międzynarodowych, na zasadach i w zakresie w nich określonych.

ART. 2
§1.W zakresie, trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach zadania przewidziane dla Policji wykonują w Republikańskie Siły Zbrojne oraz w stosunku do żołnierzy Żandarmeria Wojskowa i wojskowe organy porządkowe.



ROZDZIAŁ II
Organizacja Policji

ART. 4
§1. Policja składa się z następujących rodzajów służb: kryminalnej, prewencyjnej oraz wspomagającej działalność Policji w zakresie organizacyjnym, logistycznym i technicznym.
§2. W skład Policji wchodzi policja sądowa. Szczegółowy zakres zadań i zasady organizacji policji sądowej określa, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Preydentemi.
§3. W skład Policji wchodzą również:
1) Wyższa Szkoła Policji, ośrodki szkolenia i szkoły policyjne;
2) wyodrębnione oddziały prewencji i pododdziały antyterrorystyczne;
3) jednostki badawczo-rozwojowe.
§4. Komendant Główny Policji, za zgodą ministra właściwego do spraw wewnętrznych, może powoływać, w uzasadnionych przypadkach, inne niż wymienione w ust. 1 rodzaje służb, określając ich właściwość terytorialną, organizację i zakres działania.

ART. 4a
§1.Pracownicy na stanowiskach administracyjnych, technicznych i gospodarczych w komendach i komisariatach Policji, z wyjątkiem stanowisk określonych przez Komendanta Głównego Policji, są zatrudniani na zasadach określonych w przepisach o pracownikach urzędów państwowych.

ART. 5
§1. Centralnym organem administracji rządowej, właściwym w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, jest Komendant Główny Policji, podległy ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
§2. Komendant Główny Policji jest przełożonym wszystkich funkcjonariuszy Policji, zwanych dalej "policjantami".
§3. Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje Prezydent na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
§4. Zastępców Komendanta Głównego Policji, w tym I Zastępcę, powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta Głównego Policji.
§5. W razie zwolnienia stanowiska Komendanta Głównego Policji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, do czasu powołania nowego komendanta, powierza pełnienie obowiązków Komendanta Głównego Policji, na okres nie dłuższy niż 3 miesiące, jednemu z jego zastępców.
§6. W razie czasowej niemożności sprawowania funkcji przez Komendanta Głównego Policji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, do czasu ustania przeszkody w sprawowaniu tej funkcji przez dotychczasowego komendanta, jednak na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, powierza pełnienie obowiązków Komendanta Głównego Policji jednemu z jego zastępców.
§7. Wg. struktury policja jest podzielona na Komendantury w miastach.
ART. 6
§1. Komendant Główny Policji może tworzyć i likwidować ośrodki szkolenia i szkoły policyjne.
§2. Komendant Główny Policji ma możność wszelkich zmian personalnych

ROZDZIAŁ III
Zakres uprawnień Policji

ART. 7
§1. W granicach swych zadań Policja w celu rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykroczeń wykonuje czynności: operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe.
§2. Policja wykonuje również czynności na polecenie sądu, prokuratora, organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach.
§3. Policjanci w toku wykonywania czynności służbowych mają obowiązek respektowania godności ludzkiej oraz przestrzegania i ochrony praw człowieka.
§4. Policja może, w zakresie koniecznym do wykonywania jej ustawowych zadań, korzystać z informacji kryminalnej zgromadzonej w Krajowym Centrum Informacji Kryminalnych.

ART. 8
§1. Policjanci wykonując czynności, o których mowa w art. 14, mają prawo:
1) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;
2) zatrzymywania osób w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego i innych ustaw;
2a) zatrzymywania osób pozbawionych wolności, które na podstawie zezwolenia właściwego organu opuściły areszt śledczy albo zakład karny i w wyznaczonym terminie nie powróciły do niego;
3) zatrzymywania osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia;
3a) pobierania od osób wymazu ze śluzówki policzków:
a) w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego,
b) w celu identyfikacji osób o nieustalonej tożsamości oraz osób usiłujących ukryć swoją tożsamość, jeżeli ustalenie tożsamości w inny sposób nie jest możliwe;
3b) pobierania materiału biologicznego ze zwłok ludzkich o nieustalonej tożsamości;
4) przeszukiwania osób i pomieszczeń w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego innych ustaw;
5) dokonywania kontroli osobistej, a także przeglądania zawartości bagaży i sprawdzania ładunku w portach i na dworcach oraz w środkach transportu lądowego, powietrznego i wodnego, w razie istnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary;
5a) obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicznych, a w przypadku czynności operacyjno-rozpoznawczych i administracyjno-porządkowych podejmowanych na podstawie ustawy - także i dźwięku towarzyszącego tym zdarzeniom;
6) żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych, organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz jednostek gospodarczych prowadzących działalność w zakresie użyteczności publicznej; wymienione instytucje, organy i jednostki obowiązane są, w zakresie swojego działania, do udzielenia tej pomocy, w zakresie obowiązujących przepisów prawa;
7) zwracania się o niezbędną pomoc do innych jednostek gospodarczych i organizacji społecznych, jak również zwracania się w nagłych wypadkach do każdej osoby o udzielenie doraźnej pomocy, w ramach obowiązujących przepisów prawa;
dokonywania kontroli rodzaju używanego paliwa przez pobranie próbek paliwa ze zbiornika pojazdu mechanicznego.
2. Osobie zatrzymanej przysługują uprawnienia przewidziane dla osoby zatrzymanej w Kodeksie postępowania karnego.
§3. Zatrzymanie osoby może być zastosowane tylko wówczas, gdy inne środki okazały się bezcelowe lub nieskuteczne.
§4. Osoba zatrzymana, o której mowa, może być okazywana, fotografowana lub daktyloskopowana tylko wtedy, gdy jej tożsamości nie można ustalić w inny sposób.
§5. Osobę zatrzymaną należy niezwłocznie poddać - w razie uzasadnionej potrzeby - badaniu lekarskiemu lub udzielić jej pierwszej pomocy medycznej.
§6. Czynności wymienione w ust. 1 powinny być wykonywane w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby, wobec której zostają podjęte.
§§7. Na sposób prowadzenia czynności, o których mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie do miejscowo właściwego prokuratora.
8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób postępowania przy wykonywaniu uprawnień, oraz wzory dokumentów stosowanych w tych sprawach, mając na względzie zapewnienie skuteczności działań podejmowanych przez Policję oraz poszanowanie praw osób, wobec których działania te są podejmowane.

ART. 9
§1. W razie niepodporządkowania się wydanym na podstawie prawa poleceniom organów Policji lub jej funkcjonariuszy, policjanci mogą stosować następujące środki przymusu bezpośredniego:
1) fizyczne, techniczne i chemiczne środki służące do obezwładniania bądź konwojowania osób oraz do zatrzymywania pojazdów;
2) pałki służbowe;
3) wodne środki obezwładniające;
4) psy i konie służbowe;
5) pociski niepenetracyjne, miotane z broni palnej.
§2. Policjanci mogą stosować jedynie środki przymusu bezpośredniego odpowiadające potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wydanym poleceniom.

ART. 10
§1. Jeżeli środki przymusu bezpośredniego, okazały się niewystarczające lub ich użycie, ze względu na okoliczności danego zdarzenia, nie jest możliwe, policjant ma prawo użycia broni palnej wyłącznie:
1) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność policjanta lub innej osoby oraz w celu przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu;
2) przeciwko osobie niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może życiu, zdrowiu lub wolności policjanta albo innej osoby;
3) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną policjantowi lub innej osobie uprawnionej do posiadania broni palnej;
4) w celu odparcia niebezpiecznego bezpośredniego, gwałtownego zamachu na obiekty i urządzenia ważne dla bezpieczeństwa lub obronności państwa, na siedziby naczelnych organów władzy, naczelnych i centralnych organów administracji państwowej albo wymiaru sprawiedliwości, na obiekty gospodarki lub kultury narodowej oraz na przedstawicielstwa dyplomatyczne i urzędy konsularne państw obcych albo organizacji międzynarodowych, a także na obiekty dozorowane przez uzbrojoną formację ochronną utworzoną na podstawie odrębnych przepisów;
5) w celu odparcia zamachu na mienie, stwarzającego jednocześnie bezpośrednie zagrożenie dla życia, zdrowia lub wolności człowieka;
6) w bezpośrednim pościgu za osobą, wobec której użycie broni było dopuszczalne w przypadkach określonych, albo za osobą, wobec której istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia zabójstwa, zamachu terrorystycznego, uprowadzenia osoby w celu wymuszenia okupu lub określonego zachowania, rozboju, kradzieży rozbójniczej, wymuszenia rozbójniczego, umyślnego ciężkiego uszkodzenia ciała, zgwałcenia, podpalenia lub umyślnego sprowadzenia w inny sposób niebezpieczeństwa powszechnego dla życia albo zdrowia;
7) w celu ujęcia osoby, jeśli schroniła się ona w miejscu trudno dostępnym, a z okoliczności towarzyszących wynika, że może użyć broni palnej lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może życiu lub zdrowiu;
w celu odparcia gwałtownego, bezpośredniego i bezprawnego zamachu na konwój ochraniający osoby, dokumenty zawierające wiadomości stanowiące tajemnicę państwową, pieniądze albo inne przedmioty wartościowe;
9) w celu ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, tymczasowo aresztowanej lub odbywającej karę pozbawienia wolności, jeśli:
a) ucieczka osoby pozbawionej wolności stwarza zagrożenie dla życia albo zdrowia ludzkiego,
b) istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba pozbawiona wolności może użyć broni palnej, materiałów wybuchowych lub niebezpiecznego narzędzia,
c) pozbawienie wolności nastąpiło w związku z uzasadnionym podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia przestępstw.
§2. W działaniach oddziałów i pododdziałów zwartych Policji użycie broni palnej może nastąpić tylko na rozkaz ich dowódcy.
§3. Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni palnej.

ART. 11
§1. W razie zagrożenia bezpieczeństwa publicznego lub zakłócenia porządku publicznego, zwłaszcza poprzez sprowadzenie:
1) niebezpieczeństwa powszechnego dla życia, zdrowia lub wolności obywateli,
2) bezpośredniego zagrożenia dla mienia w znacznych rozmiarach,
3) bezpośredniego zagrożenia obiektów lub urządzeń
Art. 18 Komendant Główny Policji lub komendant guberni Policji może zarządzić zastosowanie przez Policję urządzeń uniemożliwiających telekomunikację na określonym obszarze, przez czas niezbędny do wyeliminowania zagrożenia lub jego skutków, z uwzględnieniem konieczności minimalizacji skutków braku możliwości korzystania z usług telekomunikacyjnych.
§2. O zastosowaniu urządzeń, o których mowa w ust. 1, Komendant Główny Policji lub komendant guberni Policji niezwłocznie informuje Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

ROZDZIAŁ IIIa
Bandera i znaki rozpoznawcze

ART. 12a
Jednostki pływające Policji podnoszą jako banderę flagę państwową z godłem RSiB, określoną w odrębnych przepisach.

ART. 12b
§1. W czasie wykonywania zadań określonych w ustawie jednostki pływające Policji podnoszą, niezależnie od bandery, flagę Policji.

ROZDZIAŁ IV
Służba w Policji

ART. 13
§1. Służbę w Policji może pełnić obywatel polski o nieposzlakowanej opinii, niekarany, korzystający z pełni praw publicznych, posiadający co najmniej średnie wykształcenie oraz zdolność fizyczną i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, podległych szczególnej dyscyplinie służbowej, której gotów jest się podporządkować.
§2. Komendant wojewódzki Policji może wyrazić zgodę na przyjęcie do służby w oddziałach prewencji Policji kandydata, który nie ma wykształcenia średniego, jeżeli w toku postępowania kwalifikacyjnego stwierdzono, że kandydat wykazuje szczególne predyspozycje do służby w Policji.
§3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady prowadzenia postępowania kwalifikacyjnego w stosunku do osób ubiegających się o przyjęcie do służby w Policji, w tym w stosunku do osób, o których mowa w ust. 2.

ART. 14
§1. Zdolność fizyczną i psychiczną do służby ustalają komisje lekarskie podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
§2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, określa zasady oceny zdolności fizycznej i psychicznej do służby, a także tryb orzekania o tej zdolności oraz właściwość i tryb postępowania komisji lekarskich w tych sprawach.

ART. 15
§1. Przed podjęciem służby policjant składa ślubowanie według następującej roty:
"Ja, obywatel Republiki Santani i Burgi, świadom podejmowanych obowiązków policjanta, ślubuję: służyć wiernie Narodowi, chronić ustanowiony Konstytucją SiB porządek prawny, strzec bezpieczeństwa Państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia. Wykonując powierzone mi zadania, ślubuję pilnie przestrzegać prawa, dochować wierności konstytucyjnym organom RSiB przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy i polecenia przełożonych. Ślubuję strzec tajemnicy państwowej i służbowej, a także honoru, godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegać zasad etyki zawodowej."
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze zarządzenia, ceremoniał ślubowania, uwzględniając warunki, tryb i termin składania ślubowania przez policjantów, organy uprawnione do przyjmowania ślubowania, przebieg i sposób dokumentowania ślubowania oraz wzór formularza aktu ślubowania.

ART. 16
§1. Stosunek służbowy policjanta powstaje w drodze mianowania na podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do służby.
1a. Mianowanie, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić:
1) na okres służby przygotowawczej lub kandydackiej;
2) na okres służby kontraktowej;
3) na stałe.
§1b. Mianowanie w służbie kontraktowej może nastąpić po zawarciu umowy, zwanej dalej "kontraktem", zawartej pomiędzy osobą, która zgłosiła się do tej służby.
§1c. Kontrakt zawiera się na okres od 3 do 5 miesięcy. Zawarcie kontraktu z tą samą osobą może nastąpić najwyżej dwukrotnie.
§2. Początek służby liczy się od dnia określonego w rozkazie o mianowaniu funkcjonariusza Policji.
§3. Mianowanie może nastąpić po odbyciu zasadniczej służby wojskowej albo po przeniesieniu do rezerwy.
§4.. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, określa rodzaje i wzory legitymacji służbowych i innych dokumentów policjantów, organy właściwe do ich wydawania oraz zasady dokonywania wpisów w tych dokumentach.

ART. 17
§1. Mianowanie w służbie kontraktowej może nastąpić na stanowisko podstawowe, jeżeli osoba mianowana ma wykształcenie średnie i odbyła w Policji przeszkolenie podstawowe lub ukończyła służbę kandydacką i zobowiąże się do uzupełnienia przeszkolenia podstawowego w terminie określonym w kontrakcie.
§2. Osoba nieposiadająca średniego wykształcenia może być mianowana na stanowisko, o którym mowa w ust. 1, jeżeli postępowanie kwalifikacyjne wykaże posiadanie przez tę osobę szczególnych predyspozycji do służby w Policji.
§3. Dla policjanta w służbie kontraktowej początkowe 12 miesięcy służby w ramach pierwszego kontraktu jest okresem próbnym.

ART. 18
§1.Ustawa wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem jej przez sejm.

Podpisano:

Franciszek Habsburg
Minister spraw wewnętrznych


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Franciszek Habsburg-Hoth
Rząd



Dołączył: 23 Lis 2011
Posty: 489
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Rutzelburg

PostWysłany: Czw 15:56, 22 Gru 2011 Powrót do góry

Kodeks Karny Republiki Santani i Burgii z dnia 4.12.2011r.


Artykuł 1.
Ilekroć ustawa używa słowa ,,Republika" należy przez to rozumieć RSiB

Artykuł 2.
§. 1 Ustawę ninejszą stosuje się do sprawcy, który popełnił przestępstwo na terytorium Rzeczypospolitej oraz obywatela Republiki, który popełnił przestępstwo poza jej terytorium.
§. 2 Jeśli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestepstwa, stosuje się ustawę względniejszą dla sprawcy.

Artykuł 3.
§. 1 Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jej popełnienia.
§. 2 Nie popełnia przestepstwa sprawca czynu zabronionego, jeśli nie można mu przypisac winy w czasie czynu.
§. 3 Nie popełnia przestępstwa ten, kto popełnił przestępstwo przez zaniechanie, o ile nie ciążył na nim szczególny obowiązek zapobieżenia skutkowi.
§. 4 Nie podlega karze, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
§. 5 Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli nie da się uniknąć niebezpieczeństwa w inny sposób, a dobro poświęcone nie przedstawia wartości wyższej od dobra ratowanego.

Artykuł 4.
§. 1 Czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.
§. 2 Czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany albo gdzie skutek, stanowiący znamię czynu zabronionego, nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić
§. 3 Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia lub na jego popełnienie się godzi, mając świadomość konsekwencji.
§. 4 Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, ani nie godząc się z jego konsekwencjami, popełnia go na skutek niedbalstwa lub lekkomyślnosci.
§. 5 Ten sam czyn może być tylko jednym przestępstwem.

Artykuł 5.
§. 1 Odpowiada za przygotowanie ten, kto w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do jego popełnienia.
§. 2 Odpowiada za usiłowanie ten, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego zmierza do jego wykonania, które jednak nie nastepuje.
§. 3 Odpowiada za sprawstwo ten, kto wykonuje, poleca wykonać lub, wykorzystując uzależnienie innej osoby, wymusza wykonanie czynu zabronionego.
§. 4 Odpowiada za podżeganie ten, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego.
§. 5 Odpowiada za pomocnictwo ten, kto w zamiarze aby inna osoba dokonała czynu zabronionego lub uniknęła za niego odpowiedzialności, swoim zachowaniem ułatwia popełnienie, uzyskanie korzyści lub uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie tego czynu.
§. 6 Sąd wymierza karę za przygotowanie, usiłowanie, sprawstwo, podżeganie i pomocnictwo w granicach przewidzianych dla danego przestępstwa.

Artykuł 6.
§1.Karami zasadniczymi są: grzywna i banicja.

Artykuł 7.
§1.Sąd orzeka karę grzywny w granicach przewidzianych dla danego przestępstwa. Grzywna może byc również orzeczona jako kara dodatkowa w wysokości nie większej niż 2 tys. rików.

Artykuł 8.
§1.Banicja pociąga za sobą usunięcie skazanego z terytorium Republiki, utratę przezeń obywatelstwa, orderów i odznaczeń, stopni wojskowych oraz pełnionych funkcji publicznych. Skazanego na banicję uważa się za zmarłego.

Artykuł 9.
§1.Karami dodatkowymi są: grzywna, pozbawienie praw publicznych, zakaz zajmowania określonego stanowiska lub wykonywania określonego zawodu, przepadek mienia, obowiązek naprawienia szkody, nagana i upomnienienie.

Artykuł 10.
§. 1 Pozbawienie praw publicznych obejmuje utratę czynnego i biernego prawa wyborczego, prawa do udziału w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości, stopnia wojskowego, utartę orderów i odznaczeń oraz utartę zdoności do ich uzyskania w okresie pozbawienia praw.
§. 2 Czas pozbawienia praw publicznych orzeka się w miesiącach, na okres nie dłuższy niż 3 miesiące.

Artykuł 11.
§1.Sąd orzeka zakaz zajmowania określonego stanowiska lub pełnienia określonego zawodu, jeżeli sprawca przy popełnieniu przestępstwa nadużył stanowiska lub zawodu albo wykazał, że dalsze zajmowanie przezeń stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

Artykuł 12.
§1.Sąd orzeka przepadek w stosunku do mienia, które pochodzi z przestępstwa lub służyło do jego popełnienia, o ile zwrot tego mienia nie przysługuje innym podmiotom.

Artykuł 13.
§. 1 Sąd wymierza kare wedle swego uznania, w granicach przewidzianych w ustawie.
§. 2 Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych skutków przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia sprawcy przed i po popełnieniu przestępstwa oraz zachowanie się pokrzywdzonego.
§. 3 Przy orzekaniu oraz prowadzeniu postępowania stosuje się pomocniczo: normy prawa zwyczajowego, zasady dobrej praktyki prawniczej, wreszcie przepisy prawa Rzeczypospolitej Polskiej.

Artykuł 14.
§. 1 Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną.
§. 2 Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 10 tys. rików grzywny lub 5 miesięcy pozbawienia praw publicznych.

Rozdział II
Część szczególna

Artykuł 15.
§. 1 Kto dopuszcza się działań zmierzających do obalenia konstytucyjnego porządku Republiki lub organu władzy publicznej albo wpływa siłą, groźbą czy podstępem na działanie organów władzy publicznej,
podlega karze banicji
§. 2 Kto, będąc przedstawicielem Republiki lub pracownikiem jej służb wywiadowczych, działa na jej szkodę,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 2 tys. do 5 tys. rików
§. 3 Kto współpracuje na szkodę Republiki z wywiadem obcego państwa lub inną podobną organizacją lub ujawnia osobom niepowołanym informacje niejawne albo dąży do uzyskania informacji niedostępnych mu ze względu na ich niejawność, której jest świadom,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 1 tys. do 5 tys. rików
§. 4 Kto utrudnia lub uniemożliwia działanie for lub stron internetowych Republiki albo podejmuje działania przeciw bezpieczeństwu korzystania z nich,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 16.
§. 1 Kto publicznie znieważa Republikę, jej symbole publicznoprawne lub znaki państwowe, organy władzy państwowej albo jej przedstawicieli,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 1 tys. do 5 tys. rików
§. 2 Kto publicznie znieważa symbole publicznoprawne, znaki państwowe, głowę państwa obcego lub akredytowanego szefa przedstawicielstwa dyplomatycznego takiego państwa albo osobę korzystająca z podobnej ochrony na mocy ustaw, umów lub powszechnie akceptowanych zwyczajów międzynarodowych,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 1 tys. do 5 tys. rików
§. 3 Przepisy poprzedniego paragrafu stosuje się, jeśli państwo obce zapewnia wzajemność.

Artykuł 17.
§1.Kto groźbą, szantażem lub za pomocą korupcji uzyskuje dla siebie korzystne decyzje urzędników państwowych oraz kto udziela takich decyzji,
podlega karze grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 18.
§1.Kto dopuszcza się kradzieży lub innego zawłaszczenia własności majątkowej lub zastrzeżonej dla kogoś innego własności intelektualnej,
podlega karze grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 19.
§1.Kto dopuszcza się oszustwa gospodarczego,
podlega karze grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 20.
§1.Kto poprzez wulgaryzmy, spam lub inne działanie narusza zasady współżycia społecznego na forum,
podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 21.
§1.Kto pomawia, zniesławia lub obraża inną osobę fizyczną lub osobę prawną,
zobowiązany jest do wypłacenia zadośćuczynienia na rzecz poszkodowanego w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 22.
§1.Kto życie innej osoby czyni tematem publicznym z zamiarem zaszkodzenia jej z pobudek innych niż dobro publiczne albo nieuprawniony do tego poleceniem sądu podgląda, śledzi lub dokumentuje życie prywatne innej osoby, za wyjątkiem przypadku udaremnienia przestępstwa lub jego odkrycia,
podlega karze banicji lub zobowiązany jest do wypłacenia zadośćuczynienia na rzecz poszkodowanego w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 23.
§1.Kto wobec innej osoby stosuje groźby,
podlega karze banicji.

Artykuł 24.
§1.Kto podszywa się pod inną osobę albo posługuje się więcej niż jednym kontem,podlega karze banicji lub grzywny w wysokości od 500 do 3 tys. rików

Artykuł 25.
§1. Ustawa wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem jej przez sejm.

Podpisano:
Franciszek Habsburg
Minister spraw wewnętrznych


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Franciszek Habsburg-Hoth
Rząd



Dołączył: 23 Lis 2011
Posty: 489
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Rutzelburg

PostWysłany: Czw 21:19, 29 Gru 2011 Powrót do góry

Rozporządzenie MSW z dnia 29.12.2011 roku ws. ochrony przyrody i środowisku

Rozdział I
Przepisy ogólne

Artykuł 1.
Dekret określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz krajobrazu.

Artykuł 2.
§ 1. Ochrona przyrody, w rozumieniu dekretu, polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody:
1) dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów;
2) roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową;
3) zwierząt prowadzących wędrowny tryb życia;
4) siedlisk przyrodniczych;
5) siedlisk zagrożonych wyginięciem, rzadkich i chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów;
6) tworów przyrody żywej i nieożywionej oraz kopalnych szczątków roślin i
zwierząt;
7) krajobrazu;
Cool zieleni w miastach i wsiach;
9) zadrzewień.
§ 2. Celem ochrony przyrody jest:
1) utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów;
2) zachowanie różnorodności biologicznej;
3) zachowanie dziedzictwa geologicznego i paleontologicznego;
4) zapewnienie ciągłości istnienia gatunków roślin, zwierząt i grzybów, wraz z ich siedliskami, przez ich utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony;
5) ochrona walorów krajobrazowych, zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień;
6) utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, a także pozostałych zasobów, tworów i składników przyrody;
7) kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody przez edukację, informowanie i promocję w dziedzinie ochrony przyrody.

Artykuł 3.
Cele ochrony przyrody są realizowane przez:
1) uwzględnianie wymagań ochrony przyrody w polityce ekologicznej państwa, programach ochrony środowiska przyjmowanych przez organy jednostek samorządu terytorialnego, koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, strategiach rozwoju i planach zagospodarowania przestrzennego guberni, strategiach rozwoju gmin, studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planach
zagospodarowania przestrzennego i planach zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz w działalności gospodarczej i inwestycyjnej;
2) obejmowanie zasobów, tworów i składników przyrody formami ochrony
przyrody;
3) opracowywanie i realizację ustaleń planów ochrony dla obszarów podlegających ochronie prawnej, programów ochrony gatunków, siedlisk i szlaków migracji gatunków chronionych;
4) realizację krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz z programem działań;
5) prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody;
6) prowadzenie badań naukowych nad problemami związanymi z ochroną
przyrody.

Artykuł 4.
§ 1. Obowiązkiem organów administracji publicznej, osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych oraz osób fizycznych jest dbałość o przyrodę będącą dziedzictwem i bogactwem narodowym.
§ 2. Organy administracji publicznej są obowiązane do zapewnienia warunków prawnych, organizacyjnych i finansowych dla ochrony przyrody.
§ 3. Obowiązkiem organów administracji publicznej, instytucji naukowych i oświatowych, a także publicznych środków masowego przekazu jest prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody.

Rozdział II
Formy ochrony przyrody

Artykuł 5.
Formami ochrony przyrody są:
1) parki narodowe;
2) rezerwaty przyrody;
3) parki krajobrazowe;
4) obszary chronionego krajobrazu;
5) pomniki przyrody;

Artykuł 6.
§ 1. Park narodowy obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 15 ha, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe.
§ 2. Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych, przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników przyrody oraz odtworzenia zniekształconych siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, siedlisk zwierząt lub siedlisk grzybów.
§ 3. Park narodowy jest państwową jednostką budżetową w rozumieniu przepisów o finansach publicznych.
§ 4. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze zarządzenia, nadaje parkowi narodowemu statut określający jego strukturę organizacyjną.

Artykuł 7.
§ 1. Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju.
§ 2. Na obszarach graniczących z parkiem krajobrazowym może być wyznaczona otulina.

Rozdział III
Leśnictwo

Artykuł 8.
§ 1. Wprowadza się następujący podział lasów państwowych:
A. Nadleśnictwa - trzy, o granicach zgodnych z podziałem na gubernie. Nadleśniczy:
1) reprezentuje Skarbu Państwa w stosunkach cywilnoprawnych, w zakresie swojego działania;
2) kieruje Nadeśnictwem jako podstawową jednostką organizacyjną Lasów Państwowych;
3) bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa, pozostającymi w zarządzie Lasów Państwowych;
3) inicjuje, koordynuje oraz nadzoruje działalność pracowników nadleśnictwa;
4) ustala organizację Nadleśnictwa, w tym podział na leśnictwa zapewniający leśniczym prawidłowe wykonywanie zadań gospodarczych, oraz zatrudnia i zwalnia pracowników nadleśnictwa;
5) organizuje ochronę mienia i zwalczanie szkodnictwa leśnego.
6) udziela właścicielowi lasu niestanowiącego własności Skarbu Państwa pomocy, na jego wniosek, poprzez:
-doradztwo w zakresie zalesiania i gospodarki leśnej;
-odpłatne udostępnienie sadzonek drzew i krzewów leśnych oraz specjalistycznego sprzętu leśnego.
7) może, na podstawie umowy z właścicielem lasu, organizować wykonywanie zadań gospodarczych w lesie, łącznie ze sprzedażą drewna.
Cool oraz pracownicy Lasów Państwowych uprawnieni są do noszenia munduru leśnika.
B. Leśnictwa. Do ich obowiązków należy przestrzeganie wytycznych Nadleśnictwa i bezpośrednia ochrony przyrody zawarta w ramach obowiązków Nadleśnictwa i Art. 2 i 3 dekretu.
§ 2. Lasy stanowiące własność Skarbu Państwa, są udostępniane dla ludności. Stałym zakazem wstępu objęte są lasy stanowiące:
1) uprawy leśne do 4 m wysokości;
2) powierzchnie doświadczalne i drzewostany nasienne;
3) ostoje zwierząt;
4) źródliska rzek i potoków;
5) obszary zagrożone erozją.
§ 3. Nadleśniczy wprowadza okresowy zakaz wstępu do lasu stanowiącego własność Skarbu Państwa, w razie gdy:
1) wystąpiło zniszczenie albo znaczne uszkodzenie drzewostanów lub degradacja runa leśnego;
2) występuje duże zagrożenie pożarowe;
3) wykonywane są zabiegi gospodarcze związane z hodowlą, ochroną lasu lub pozyskaniem drewna.
§ 4. Lasy objęte stałym lub okresowym zakazem wstępu, oznacza się tablicami z napisem "zakaz wstępu" oraz wskazaniem przyczyny i terminu obowiązywania zakazu. Obowiązek ustawiania i utrzymywania znaków ciąży na nadleśniczym w stosunku do lasów będących w zarządzie Lasów Państwowych oraz na właścicielach pozostałych lasów.
§ 5. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzór znaku zakazu wstępu do lasu oraz zasady jego umieszczania.

Rozdział IV
Przepisy końcowe

Artykuł 9.
Rozporządzenie wchodzi w życie w dniu ogłoszenia.

Podpisano:
Franciszek Habsburg
Minister spraw wewnętrznych


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Franciszek Habsburg-Hoth dnia Czw 21:20, 29 Gru 2011, w całości zmieniany 1 raz
Zobacz profil autora
Franciszek Habsburg-Hoth
Rząd



Dołączył: 23 Lis 2011
Posty: 489
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Rutzelburg

PostWysłany: Czw 20:08, 05 Sty 2012 Powrót do góry

Ustawa
z dnia 14.12.2011 roku
o świętach państwowych

Artykuł 1.
W Republice SiB świętami państwowymi są następujące dni:
1) 1 maja - Święto Pracy
2) 27 czerwca – Narodowy Dzień Niepodległości, obchodzony w rocznicę uzyskania niepodległości w 2011 roku
3) 17 stycznia - Święto konstytucji
4) 13 września – Dzień Symboli Narodowych, obchodzony dla uczczenia
herbu, flagi Republiki.
5) 3 października - Dzień jedności narodowej, obchodzony dla uczczenia tego ,że jesteśmy narodem.

Artykuł 2.
Święta państwowe są dniami wolnymi od pracy.

Artykuł 3.
Z okazji świąt państwowych organizowane są uroczyste obchody z udziałem władz różnego szczebla. Organizacją centralnych obchodów państwowych zajmuje się Kancelaria Prezydenta.

Artykuł 4.
Ustawa wchodzi w życie wraz z zaakceptowaniem jej przez sejm.

Podpisano:
Franciszek Habsburg - Hoth
Minister spraw wewnętrznych


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Franciszek Habsburg-Hoth
Rząd



Dołączył: 23 Lis 2011
Posty: 489
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Rutzelburg

PostWysłany: Czw 20:09, 05 Sty 2012 Powrót do góry

Ustawa MSW z dnia 16.12.2011 roku ws. dni wolnych od pracy


Artykuł 1.

§1. Dniami wolnymi od pracy są:
1) 1 stycznia – Nowy Rok
2) Wielki Piątek
3) Wielka Sobota
4) Niedziela Wielkanocna
5) Poniedziałek Wielkanocny
6) 1 maja – Święto Pracy
7) 26 czerwca – Narodowy Dzień Niepodległości
Cool 25 grudnia – pierwszy dzień Bożego Narodzenia
9) 26 grudnia – drugi dzień Bożego Narodzenia
10) Soboty
11) Niedziele

Artykuł 2.

§1. Pracownik może przystać na dodatkowa pracę w dzień wolny,pracodawca może wypłacić mu wtedy premię.

Artykuł 3.

§1. Każdy obywatel RSiB po okazaniu stosownego dokumentu wydanego przez władze religijne może dostać dodatkowy dzień wolny od pracy na obchodzenie swojego święta w sposób odpowiedni dla sumienia i religii wyznawcy.

Artykuł 4.

§1. Uprawnienia odnośnie dni wolnych od pracy nie dotyczą służb utrzymujących porządek i bezpieczeństwo publiczne, które powinny zapewnic ciągłośc swego funkcjonowania. Do tych służb należą: Policja, Słuba Celna, Straż Pożarna, państowe zakłady opieki medycznej, pogotowie gazowe, energetyczne i wodociągowe, służby sanitarne.

Artykuł 5.

§1. Ustawa wchodzi w życie wraz z podpisaniem przez prezydenta.

Podpisano:
Franciszek Habsburg - Hoth
Minister spraw wewnętrznych


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Franciszek Habsburg-Hoth
Rząd



Dołączył: 23 Lis 2011
Posty: 489
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: Rutzelburg

PostWysłany: Czw 20:12, 05 Sty 2012 Powrót do góry

Ustawa MSW z dnia 28.12.2011 roku ws. Orderów i odznaczeń

Rozdział I
Przepisy ogólne

Artykuł 1.
§1.Ordery i odznaczenia nadaje Prezydent Republiki Santani i Burii w drodze postanowienia publikowanej Ustawy..

Artykuł 2.
§1. Prezydent Republiki Santanii i Burgii nadaje ordery i odznaczenia na wniosek Kapituły Orderów lub z własnej inicjatywy.
§2. Każdy Prezydent Republiki Santanii i Burgii zostaje uhonorowany Orderem Złotego Lwa.

Artykuł 3.
§1.Ordery i odznaczenia mogą być nadawane pośmiertnie.

Artykuł 4.
§1.Nikt nie może być pozbawiony przyznanego mu orderu ani odznaczenia.

Artykuł 5.
§1.Prezydent, w drodze rozporządzenia w terminie 14 dni od momentu wejścia w życie ustawy, określa:
1) opis, materiał, wymiary i wzory rysunkowe odznak orderów i odznaczeń określonych w ustawie,
2) szczegółowy tryb postępowania w sprawach o nadanie orderów i odznaczeń oraz wzory odpowiednich dokumentów.

Rozdział II
Ordery

Artykuł 6.
§1. Order Złotego Lwa jest najwyższym orderem Republiki Santanii i Burgii.
§2. Order Złotego Lwa nadawany jest za:
1) wybitne osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju działalności państwowej i publicznej,
2) szczególne zasługi dla umacniania suwerenności i obronności kraju,
3) szczególne zasługi dla rozwoju gospodarki narodowej, służby publicznej oraz wybitna twórczość naukowa, literacka i artystyczna,
4) wybitne zasługi dla rozwoju współpracy Republiki Santanii i Burgii z innymi państwami i narodami.
§. 3 Order Złotego Lwa dzieli się na 3 klasy:
Klasa I – Wielki
Klasa II – Ze wstęgą
Klasa III – Mały

Artykuł 7.
§1. Order św. Wojciecha jest nadawany za cywilne zasługi dla dobra Republiki Santanii i Burgii.
§2. Order św. Wojciecha dzieli się na 3 klasy:
Klasa I – Złoty Order św. Wojciecha
Klasa II – Srebrny Order św. Wojciecha
Klasa III – Brązowy Order św. Wojciecha

Artykuł 8.
§1. Order Martina Rutzeldorfa nadaje się za wybitne osiągnięcia w działalności publicznej, filantropijnej, pomoc okazaną innym obywatelom oraz wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej.
§2. Order Martina Rutzeldorfa dzieli się na 2 klasy:
Klasa I – Krzyż Komandorski
Klasa II - Krzyż Kawalerski

Artykuł 9.
§1. Order Niepodległości Narodu i Kraju Santańsko - Burgijskiego jest przyznawany za wybitne zasługi dla kraju w celu odzyskania niepodległości Kraju i branie aktywnego udziału w budowaniu Ojczyzny.
§2. Order Gwiazdy Niepodległości Narodu i Kraju Santańsko - Burgijskiego ma tylko jedną klasę.

Rozdział III
Odznaczenia

Artykuł 10.
§1. Medal Państwowy może być nadawany za osiągnięcia na polu kultury, edukacji i sportu.
§2. Medal Państwowy dzieli się na 3 klasy:
Klasa I – Złoty Medal Państwowy
Klasa II – srebrny Medal Państwowy
Klasa III – Brązowy Medal Państwowy

Artykuł 11.
§1. Krzyż Wojenny może być nadany każdemu żołnierzowi za czyny męstwa i wybitne czyny wojenne w czasie wojny.
§2. Krzyż Wojenny dzieli się na 3 klasy:
Klasa I – Złoty Krzyż Wojenny
Klasa II - Srebrny Krzyż Wojenny
Klasa III - Brązowy Krzyż Wojenny

Rozdział IV
Kapituły Orderów

Artykuł 12.
§1.Na czele Orderu Złotego Lwa, Orderu świętego Wojciecha, Orderu Public hominis i Orderu Niepodległości Narodu i Kraju Santańsko – Burgijskiego stoją Kapituły, które strzegą honoru Orderu, dla którego zostały ustanowione.

Artykuł 13.
§1.Członkiem Kapituły staje się osoba, która została uhonorowana danym Orderem.

Artykuł 14.
Kapituła:
 Może wyrażać opinie we wszystkich sprawach dotyczących Orderu
 Opiniuje wnioski o nadanie Orderu przed ich przedstawieniem Prezydentowi
 Zapoznaje się z projektami aktów normatywnych dotyczących Orderów i je opiniuje

Rozdział IV
Przepisy końcowe

Artykuł 15.
§1. Ustawa wchodzi w życie wraz z podpisaniem przez prezydenta.

Podpisano:
Franciszek Habsburg
Minister spraw wewnętrznych


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:      
Napisz nowy temat Odpowiedz do tematu


 Skocz do:   



Zobacz następny temat
Zobacz poprzedni temat
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2002 phpBB Group :: FI Theme
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Regulamin